ZADZWOŃ DO NAS!    512 232 756

Bezpieczna terapia.   ZADZWOŃ   512 232 756

BEZPIECZNA terapia w czasie pandemii

info@rehabilitacja-arpwave.pl

ZADZWOŃ DO NAS!   512 232 756

Jeśli masz zerwane więzadło LCL lub MCL, masz szczęście w nieszczęściu. Leczenie może obejmować tylko rehabilitację. Akurat te więzadła poboczne są w stanie w niektórych przypadkach się zregenerować, w odróżnieniu od więzadeł krzyżowych. Z kolei spośród więzadeł pobocznych zdecydowanie lepiej niż więzadło strzałkowe goi się więzadło piszczelowe. Warunkiem jest jednak dokładna diagnostyka i odpowiednia rehabilitacja.

Więzadło poboczne strzałkowe często nazywa się w skrócie LCL (z angielskiego lateral collateral ligament). Więzadło poboczne piszczelowe to natomiast MCL (ang. medial collateral ligament).

Objawy zerwania więzadła pobocznego kolana

Dolegliwości, które towarzyszą zerwaniu więzadła pobocznego kolana, to:

1. ból kolana,
2. niestabilność stawu,
3. obrzęk z boku kolana,
4. krwiak,
5. szpotawienie kolana w obciążeniu,
6. nadmierne wyprostowanie („przeprost”) kolana w czasie chodzenia.

Aby zdiagnozować zerwanie więzadła, lekarz przeprowadza badanie fizykalne, a także zleca RTG, ewentualnie rezonans magnetyczny lub USG. Te badania pozwalają stwierdzić, czy doszło do zerwania więzadła i w jakim stopniu, ale również, czy nie pojawiły się inne uszkodzenia wewnątrz stawu.

Jakie są stopnie uszkodzenia więzadła pobocznego kolana?

Wyróżniamy trzy stopnie uszkodzenia więzadeł pobocznych:

1. uszkodzenie więzadła I stopnia – przerwanie ciągłości więzadła nie przekracza ⅓ jego włókien, rozwarcie powstałej szczeliny stawowej ma maksymalnie 5 mm;
2. uszkodzenie więzadła II stopnia – przerwanie ciągłości więzadła między ⅓ a ⅔ jego włókien, rozwarcie szczeliny ma między 5 a 9 mm;
3. uszkodzenie więzadła III stopnia – całkowite przerwanie ciągłości więzadła, rozwarcie szczeliny wynosi 10-15 mm.

Im większe uszkodzenie, tym silniejsze dolegliwości bólowe i ograniczenie ruchomości kolana. Problemy ze stabilnością stawu, uczucie „uciekania” kolana pojawia się w przypadku uszkodzenia II i III stopnia.

Jak leczy się zerwanie więzadła pobocznego?

Na początku, w fazie ostrej, kluczowe jest łagodzenie bólu i stanu zapalnego. Standardowo stosuje się tzw. „protokół PRICE”, który oznacza:

1. P – protection, czyli ochrona (np. za pomocą ortezy czy kul),
2. R – restcovery, czyli odpoczynek,
3. I – ice, czyli lód (zimne okłady),
4. C – compression, czyli ucisk,
5. E – elevation, czyli uniesienie (kolano powyżej biodra, a kostka powyżej kolana).

Zazwyczaj postępuje się w zależności od stopnia uszkodzenia więzadła:

1. przy stopniu I i II stosuje się leczenie zachowawcze (rehabilitację),
2. przy stopniu III stosuje się leczenie chirurgiczne (a przed i po operacji również rehabilitację).

O przeprowadzeniu operacji decydują także przeciwwskazania do zabiegu, wiek pacjenta oraz ewentualne współistnienie innych urazów w obrębie kolana (często dochodzi do zerwania kilku więzadeł lub innych uszkodzeń).

Więzadło poboczne jest w stanie się zregenerować bez interwencji chirurga, jednak ma ono tendencję do wydłużania się. Zbyt długie nie będzie prawidłowo spełniało swojej funkcji. Dlatego tak ważna jest rehabilitacja prowadzona przez specjalistę.

Więzadło poboczne uszkodzone w I stopniu będzie się regenerowało przez 2 do 10 tygodni, a bardziej zaawansowane przypadki potrzebują nawet kilku miesięcy.

Rehabilitacja więzadła pobocznego. Co zrobić, aby szybko wrócić do sprawności?

Rehabilitacja jest ważną częścią leczenia uszkodzonego stawu kolanowego, niezależnie od tego, czy planowana jest interwencja chirurgiczna.

Ważne zabiegi rehabilitacyjne stawu kolanowego po uszkodzeniu więzadła pobocznego to:

1. terapia ARPwave – jest to bardzo skuteczna i zalecana metoda, która zastępuje protokół PRICE od razu po urazie, zmniejszając ból i obrzęk oraz wielokrotnie przyspieszająca dalszą rehabilitację i doprowadza do bardzo dobrych wyników;
2. drenaż i kinesiology taping – metody limfatyczne zmniejszające obrzęk i ból na początku terapii;
3. ćwiczenia izometryczne – napinanie i rozluźnianie mięśni bez poruszania kończynami;
4. ćwiczenia sensomotoryczne – wspomagające czucie głębokie i kontrolę własnego ciała w przestrzeni, np. utrzymywanie równowagi, także na niestabilnym podłożu, z kontrolą i bez kontroli wzroku.

Po zakończeniu rehabilitacji warto kontynuować ćwiczenia. Przed ewentualnymi kolejnymi kontuzjami mogą Cię uchronić silne mięśnie. One także biorą udział w stabilizacji stawu kolanowego.

CIESZ SIĘ RUCHEM BEZ BÓLU